“Een pelgrimstocht naar Stadskwekerij” (Opnieuw - Nieuwsblad van de Protestanse gemeente Bijlmermeer (in wording), juli/augustus 2005 Tekst: Frank Odinot)
Het polderlandschap. De weilanden met de lange sloten en de kaarsrechte wegen. Wat koeien, en hier en daar een paard. De koeien komen nieuwsgierig op je af, als je langs loopt. De paarden staren je aan, hun hoofden gaan mee met je beweging. Dan plotseling een rivier. Het landschap krijgt een andere dimensie. Het strekt zich niet meer naar alle kanten op dezelfde manier uit. Het gaat ergens heen. Een begin en een eind.
Als een pelgrim loop ik door de stilte. Slechts het gezang van een uitbundige vogel en af en toe het geraas van een passerende auto. Dan weer stilte.
Als een pelgrim ben ik op weg gegaan. Wandelend met een rugzak op. Daarin onder andere een donzen slaapzak en een comfortabel slaapmatje. Ik wil weten of je in deze tijd als pelgrim je weg kunt vinden. Zonder vaste route, zonder hotels of pensions. Een avontuur van soberheid en doorzettingsvermogen. Die dag heb ik er dertig kilometer opzitten en de voeten worden branderig, het lijf wordt loom.
Tot bij de Waal geen onderdak gevonden. Ik durf eigenlijk ook niet zo goed, wat ik van plan was, te vragen: `Mag ik in uw schuur slapen?' Dat is toch niet zo makkelijk. Duizend en één bezwaren komen er in mij op: dat zijn te chique mensen, de schuur lig te dicht bij hun huis, ze zullen het wel raar vinden, ze zien me aan voor een zwerver, of voor een ontsnapte TBS'er, enzovoorts, enzovoorts.
De spanning stijgt, het is al acht uur. Ik zeg tegen mezelf: 'Over de brug, daar is het!' Ik sjok over de brug. Rechts ligt Zaltbommel. Het uitzicht vanaf de brug is schitterend. De brede Nederlandse rivieren hebben mij altijd al enorm aangesproken. (...) Dan zie ik ineens dat de deur van de kerk openstaat. Na een korte aarzeling glip ik naar binnen, benieuwd wat ik zal aantreffen. (...) Intussen ben ik zo op dreef, dat ik de vraag stel: 'Maar er moet toch iemand wel een schuurtje hebben?' Een vriendelijke man tegenover mij zie ik dan knikken en ik hoor iets van: dat komt wel goed. Hij moet even de sleutel halen, zegt hij. (...) Dan is de repetitie afgelopen en gaat de rugzak weer op de rug en sjok ik door het stadje naast mijn gastgever. Hij blijkt een kwekerij te hebben. Daar is een tuinhuisje wat als kantoortje gebruikt wordt en hierin mag ik de nacht doorbrengen. 'Zal ik morgenochtend een ontbijtje meebrengen?' Na een verraste lach zeg ik: 'Dat hoeft natuurlijk helemaal niet, maar ik zeg geen nee!'
De volgende morgen om kwart over zeven is hij present met een bord met vier heerlijke bruine boterhammen met kaas, een doosje met drie gekookte eieren en een appel. De opwinding was toch wel zodanig, dat ik niet zo rustig geslapen heb, ondanks dat ik me daar zeer veilig voelde. Maar dit alles doet me erg goed. De tuin van de Stadskwekerij is betoverend mooi en nadat ik gewassen(!) en aangekleed ben en gegeten heb, komt hij weer terug en druppelen ook de medewerkers binnen. Ik maak met verschillende mensen kennis en loop nog even door de tuin om aan de bloemen te ruiken, zoals de klassieke geurrozen die ze daar kweken, en om te genieten van alle weelde. Dan hijs ik mijn rugzak weer op en na een hartelijk afscheid hervat ik met een bijzonder opgewekt en voldaan gevoel mijn pelgrimstocht.
Over rozen valt veel te vertellen. Hoe en wanneer u ze het best kunt planten, behandelen, bemesten, snoeien etc. Geregeld geven wij op Stadskwekerij Zaltbommel demonstraties en workshops!
Heeft u een vraag? Het antwoord vindt u op deze pagina.
